Portfolio: How Did I Get Interested in Photography? Talat Saberi Iran, 2007

At first, it was a small photography book by Riccardo Zipoli (Italian Iranologist) on his trip to Iran, which affected me highly. Besides to its beautiful photographs, including old streets, highlights and shadows, playing lights, attendance of the people in the old romantic spaces… its description text on Iran, were all the sceneries coming alive in front of the eye’s readers.

This book was classified in the library of Isfahan Contemporary Arts Museum, which was mostly closed, as there was no librarian. Because of this unforgettable book, I became a voluntary for the library. I read and read the book many times, as well as seeing and seeing its photos.

Later, I knew the world of other photographers from Iran and abroad. Photos by Nasrollah Kasraian from Iranian tribes and nations, his other book “Doors & Windows”, “Ship” were impressed me. He has photographed the small alone “ship”, his silent friend, for 14 years; he has seen his friend for many years, and at last understood that his metallic friend was oxide and carried to the foundry to be melted. This small book id the eternity story of strange friendship.

Then, photos by Jamshi Bayrami, Ernest Holster, Ansel Adams made me excited. Portraits by Maryam Zandi of Iranian Artists and Writers remember us their faces in our agitated era. Hadi Shafaie’s photos and his truthful note on how he has become a photographer, Abbas Kia Rostami’s photos of snowy splendid plains, lonely trees, wolf and fox running and the deep silence of nature in winter, and the photos of Omidvar Brothers of Cannibals, far jungles, Eskimo, primitive tribes and unbelievable strange ceremonies, all made me believe that photo could have a huge effect on human mind and spirit.

It could record the history, civilization, geographic situations and social life in each part of the world, as a book, or like the old paintings in the caves or petrography. Photos are the pictorial documentary history of each nation; the future comers will know the past by these new documents.

At last, CPC/CAPA exhibition in Isfahan Contemporary Arts Museum 2007 made me more interesting to photography: Now, I photograph with pleasure.

It is a long way to learn photography, to learn photography completely, to take valuable photos… to call us a photographer. I’m at the beginning of this beautiful long way.

چگونه به عکس و عکاسی علاقمند شدم؟ طلعت صابری ایران، ۲۰۰۷

ا ولین کتاب عکس، که تاثیر زیادی بر من گذاشت و آرام و قرار از من گرفت، کتابی کوچک اثر ریکاردو زیپولی در باره سفرش به ایران بود؛ سوای عکسهای بسیار زیبای آن، جمله های توصیفی ا و در مورد ایران، کوچه باغ های قدیمی، سایه روشن ها و بازی نور و حضور انسان در آن فضاهای قدیمی و رویاگونه، عکس هایی نامرئی بودند، و یا به عبارتی دیگر مناظری که در پیش خواننده جان می گرفتند. این کتاب عجیب متعلق به کتابخانه تخصصی موزه هنرهای معاصر اصفهان بود و کتابخانه هم بیشتر اوقات تعطیل، به این دلیل که کتابدار نداشت. به خاطر آن کتاب فراموش نشدنی، به صورت افتخاری کتابدار موزه شدم و روزهای پی در پی آن را خواندم و عکس هایش را با دقت نگاه کردم.

بعد از آن با دنیای دیگر عکاسان ایران و جهان آشنا شدم. عکس های نصرالله کسرائیان از عشایر و اقوام مختلف ایران، کتاب های کوچک او با عنوان در و پنجره ها و کشتی، آن کشتی کوچک و تنها، آن دوست دیرین انزوا گزیده خاموش، که عکاس سالهای متوالی (14 سال) به دید نش می رفته، احوالش را می پرسیده و سرانجام روزی می فهمد که آن کشتی زنگ زده، آن دوست آهنی، به کارخانه حمل شده و ذوب شده است. این کتاب کوچک حکایت جادوانه آن دوستی غریب است. عکس های جمشید بایرامی، عکس های ارنست هولتر و ا نسل آدامز، عکس های مریم زندی که سبب می شوند با هیجان وصف ناپذیر به چهره بزرگان ادب و هنر ایران زمین بنگریم و همراه آن چهره ها قسمتی از تاریخ پرتلاطم ایران را مرور کنیم.

عکس های هادی شفا ئیه و شرح روان و بی غل و غش ا و از ماجرا و چگونگی عکاس شدن وی. عکس های عباس کیارستمی از دشت های پر برف و با عظمت، تک درخت ها، دویدن گرگ ها و روباه ها، سکوت ژرف طبیعت زمستانی. عکس های برادران امیدوار از آدمخواران، جنگل های دور از دسترس انسان، اسکیموها، قبایل بدوی و آئین ها و مراسم عجیب و با ور نکردنی. همه و همه مرا متقاعد می سازند که عکس می تواند تاثیر بسیار شگرفی بر روان و ذهن انسان داشته و همانند کتاب، سنگ نوشته ها و نقاشی های درون غارها می تواند تاریخ، تمدن، وضعیت جغرافیایی و اوضاع و احوال اجتماعی انسان رادر هر گوشه ای از پهنه زمین ثبت کند و به یادگار گذارد. آیندگان از طریق عکس ره به گذشته خواهند برد و عکس ها تاریخ مصور و مستند هر قوم و سرزمین هستند.

نمایشگاه انجمن عکاسان کانادا / کلوب عکس کارون در موزه هنر های معاصر اصفهان در زمستان 1385، بار دیگر اشتیاق وعلاقه به عکس و عکاسی را دربر من برانگیخت، چنانچه با شور بیشتری به عکاسی پرداختم.

شک نیست که عکاسی راهی دشوار و پر سنگلاخ است و می بایست سال ها در این جــاده راه پیمائیم، تا بتوانیم بر پیچ و خم آن کاملاً آگــاه و مسلط شویم. آنگاه می توانیم عکس هایی با ارزش بگیریم و آنگاه شاید بتوانیم خود را عکاس بنامیم.